یکی از مسائل مهم در محاسبات مبتنی بر نظریه تابعی چگالی کان-شم، بهینه سازی تعداد توابع پایه است. تعداد توابع پایه در کدهای مختلف به روش های متفاوتی کنترل می شود، در بسیاری از کدها از انرژی قطع یا عدد قطع بردار موج برای کنترل تعداد توابع پایه استفاده می کنند. در کد Quantum Espresso پارامتر انرژی قطع ecut نام دارد و در واحد ریدبرگ مقداردهی می شود. در کد Wien2k از پارامتر RKmax برای کنترل تعداد توابع پایه در فضای بین جایگاهی استفاده می شود. تعداد توابع پایه تاثیر مستقیمی در دقت و زمانت محاسبات دارد. هر چه این تعداد بیشتر باشد، دقت محاسبات بیشتر است و از طرفی محاسبات سنگین تر می شود، لذا بهینه سازی تعداد توابع پایه مساله مهمی برای کنترل دقت و حجم محاسبات است.
برای بهینه سازی این پارامتر مرسوم است که انرژی کل سیستم را به ازای تعداد مختلف توابع پایه (مقادیر مختلف انرژی قطع) محاسبه و رسم می کنند و سپس بررسی می کنند که از چه تعداد به بعد، تغییرات انرژی کل از دقت مورد نظر آنها کمتر می شود. اما نکته بسیار مهم در مورد بهینه سازی انرژی قطع، اثر وردشی این پارامتر روی انرژی کل است که باعث می شود اگر از انرژی کل برای بهینه سازی این پارامتر استفاده کنید، نیاز به انرژی قطع بسیار بالایی برای دستیابی به دقت از مرتبه میلی ریدبرگ داشته باشید. برای برطرف شدن این اثر توصیه می شود که به جای انرژی کل از یک اختلاف انرژی برای بهینه سازی انرژی قطع استفاده کنید. بدین منظور می توانید سیستم خود را در دو پارامتر شبکه نزدیک به هم (مثلا با اختلاف ۰.۲ آنگستروم) در انرژی قطع های مختلف محاسبه کنید و سپس اختلاف انرژی این دو حالت را بر حسب انرژی قطع بررسی نمایید. در این صورت مقدار بسیار منطقی تری برای انرژی قطع بهینه بدست خواهید آورد.
