افزايش روند شهرنشيني يكي از مهمترين عوامل تخريب منابع طبيعي در منطقه سميرم واقع در بخش زاگرس جنوبي است. مهمترين هدف اين مطالعه بررسي تاثير توسعه شهرنشيني پيرامون تغييرات پوشش زمين / كاربري اراضي محدوده منطقه سميرم طي37 سال با استفاده از تصاوير لندست MSS (1976) و TM (2013 ) و بررسي تغييرات جمعيتي ميباشد. ابتدا پردازش‌هاي لازم (تصحيحات هندسي، اتمسفري، توپوگرافي) بر روي تصاوير اعمال شد و سپس با استفاده از بازديد زميني و نرم افزار GoogleEarth نمونه‌هاي تعليمي انتخاب شدند، نقشه‌هاي كاربري/پوشش اراضي نواحي و تغييرات آن با استفاده از روش طبقه‌بندي حداكثر احتمال و مقايسه پس از طبقه‌بندي استخراج و صحت كلي و ضريب كاپاي آنها محاسبه گردید. بر اساس نتایج، صحت نقشه‌هاي كاربري و پوشش اراضي توليد شده در بازه زمانی مطالعاتی به ترتيب سال‌هاي 1976 و 2013 حدود ( صحت كلي) 80 و 92% ميباشد. افزايش جمعيت منطقه از 41973 به 65047 منجر به افزايش 90 و 26 درصدي سطح اراضي شهري و كشاورزي و كاهش 4 درصدي وسعت اراضي مرتعي شده است. افزايش 5/2 برابري در طبقه خاك بدون پوشش يكي ديگر از مهمترين تغييرات در منطقه می‌باشد. عواملی نظیر خشکسالی، تمرکز امکانات رفاهی در شهر‌ها نسبت به روستاها و عشایر موجب افزایش مهاجرت به شهر سمیرم و بروز اثرات منفي در منطقه شده است. بنابراين بايستی در برنامه‌های توسعه اين منطقه يك رويكرد همه جانبه نگر در نظر گرفته شود.