زهرا قاسمی
ایمیل: z.ghasemighalenoei@ma.iut.ac.ir, zahraghasemi429@yahoo.com
- کارشناسی (91-95): بررسی رفتار ضد باکتری و آبگریزی تیتانیوم پوشش داده شده توسط TiO2 و کامپوزیت کیتوسان-شیشه زیست فعال
- کارشناسی ارشد (95-97): ساخت و ارزیابی غشای نانوکامپوزیتی پلی وینیل الکل-کیتوسان-پلی وینیل پیرولیدون حاوی نانوذرات کلسیم پراکسید جهت کاربرد در ترمیم زخم
چکیده
پوست، پوشش تشکیل دهنده خارجی بدن انسان و در عین حال بزرگترین ارگان است که وظایف مهمی از جمله جلوگیری از کاهش بیش از حد آب بدن، جلوگیری از ورود میکروارگانیسم به داخل بدن و حفظ دمای مناسب بدن را بر عهده دارد. پوست اولین عضو بدن است که در برابر آسیبها قرار میگیرد و بنابراین یکی از چالشهای مهم در عصر حاضر، ترمیم زخمهای پوستی میباشد. پانسمانهای زخم یکی از ارزان قیمتترین، در دسترسترین و بهترین گزینه جهت ترمیم زخم میباشد. با وجود این، برای رسیدن به خواص ایدهآل پانسمانهای موجود، تحقیقات گستردهای در حال انجام است. هدف از پژوهش حاضر، ساخت غشای لیفی نانوکامپوزیتی پلیوینیل الکل-کیتوسان-پلیوینیل پیرولیدون/ کلسیم پراکسید و مشخصهیابی آن است. در این راستا، ابتدا نانوذرات کلسیم پراکسید به روش رسوب شیمیایی سنتز شد. در ادامه، بعد از بهینه سازی غشای لیفی پلیوینیل الکل-کیتوسان-پلیوینیل پیرولیدون، غشای نانوکامپوزیتی پلیوینیل الکل-کیتوسان-پلیوینیل پیرولیدون/کلسیم پراکسید به روش الکتروریسی ساخته و مشخصهیابی شد. همچنین، اثر افزودن درصدهای وزنی مختلف نانوذرات کلسیم پراکسید(10،5،0 و 15 درصد وزنی ) بر تغییرات مورفولوژی، خواص مکانیکی و زیستی داربستهای لیفی، مورد ارزیابی قرار گرفت. همچنین، قابلیت رهایش هیدروژن پراکسید از غشاهای لیفی نانوکامپوزیتی مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد نانوذرات کلسیم پراکسید با مورفولوژی کروی سنتز شد. همچنین، غشای لیفی پلیوینیل الکل-کیتوسان-پلیوینیل پیرولیدون با نسبت حجمی 40-40-20 از سه جزء، با قطر متوسط الیاف 20±6/123 نانومتر، دارای خواص مکانیکی مناسب (ضریب کشسانی=8±7/28 مگاپاسکال، درصد کرنش= =3±7/10درصد و استحکام=6/1±9/2 مگاپاسکال)، تخریبپذیری (2±70 درصد بعد از 14 روز غوطهوری در محلول بافر فسفاتی) و جذب آب (7±251درصد) انتخاب شد و در مرحله بعدی مورد استفاده قرار گرفت. نتایج نشان داد که افزودن 5 درصد وزنی نانوذرات کلسیم پراکسید سبب افزایش قابل توجه استحکام کششی غشای لیفی (23/0±4/3 مگاپاسکال) شد. کلیه غشاها رهایش هیدروژن پراکسید با نرخ قابل کنترل داشتند. افزایش غلظت کلسیم پراکسید منجر به افزایش قابل توجه رهایش هیدروژن پراکسید درمحلول شد. با توجه به نتایج کشت سلولهای فیبروبلاست، مشاهده شد که افزایش مقدار کلسیم پراکسید تا 15 درصد وزنی منجر به کاهش زیستپذیری نمونهها به دلیل رهایش قابل توجه هیدروژن پراکسید از آن بود. بر این اساس، غشای لیفی نانوکامپوزیتی پلیوینیل الکل-کیتوسان- پلیوینیل پیرولیدون/کلسیم پراکسید حاوی 5-10 درصد کلسیم پراکسید میتواند گزینه مناسبی جهت ترمیم زخم باشد.
