گوش کن
دورترین مرغ جهان می خواند.
شب سلیس است
و یکدست
و باز.
گوش کن
جاده صدا می زند از دور قدم های تو را.
چشم تو زینت تاریکی نیست.
پلک ها را بتکان
کفش به پا کن
و بیا.
و بیا تا جایی
که پر ماه به انگشت تو هشدار دهد
و زمان روی کلوخی بنشیند با تو
و مزامیر شب اندام تو را
مثل یک قطعه آواز به خود جذب کند.
پارسایی است در آنجا که ترا خواهد گفت:
بهترین چیز رسیدن به نگاهیست که از حادثه عشق تر است.
"سهراب سپهری"
